زخمه ای بر دل من

همه جا تاریک است.

من هم فانوس دلم را خاموش کرده ام...

بگذار تنها روی مهتابت بر آسمان این شبم بتابد.

تاریکی بسان ژاله از هر جا می ریزد....

و حتی از قلمم نیز نوری به بیرون پاشیده نمی شود.

ومن...

نجوایم را بر دیواره های سرد و تاریک دلم حک می کنم

تا وقتی دلم از طلوعت روشنی یافت خود در یابی حکایتی را که درنبودنت نگاشته شد.

سکوت در همه جا می پیچد...

و حتی زخمه های آهنگم نیزدیگر به سازم نمی چرگد.

و من...

زخمه ای بر دلم می زنم...

شاید به قلب شکسته ام رحم نمایی.

تا دیگر انتظار وصالت را نکشم

و تا کشتی عشقم، ساحل نشین وصلت شود ...

وبرای لحظه ای هم که شده با این وصال خوش باشم.

عبدالحمید خدایاری - میرآباد بمپور 20 مرداد89 - ساعت22:47

ثبت شده در تاریخ پنجشنبه 12 اسفند 1389 به شماره سریال 121718 در سایت شعرنو

http://www.shereno.com/12670/12410/121718.html